Excerpted from Communia Naturalium

After the things regarding time which seemed necessary have been explained, we must now speak about place and emptiness. Place, in one way is the same thing as its own substance because a surface, according to truth, does not compose another species of quantity besides a surface. Therefore Aristotle distinguishes species of quantity in the 5th book of the Metaphysics, and he says nothing there about place. And Averroes says about that passage, that location does not compose another species of quantity besides the surface; and this is true if we speak about place according to the highest being of it and according to the first and chief definition of place. There are however many meanings of it, and now I want to first pursue a special meaning of it. I say, therefore, that if the end of something having place is examined with regard to itself, where the body which has place ends, this is a surface, and it is named properly and accurately.

original latin

Ergo locus necessario habet profundum corporis contenti, vel respicit de necessitate profundum illius, seu quod habet respectum essencialiter et necessario ad illud profundum. Nec contingit dicere, quod ibi sit profundum spacii vacui, in quo iaceat corpus, quod spacium facit distanciam inter latera continentis, ut locus respiciat profundum vacui non pleni; quia vacuum non potest esse in rerum natura, ut Aristoteles ait, 4° Phisicorum.

Quapropter con|cedendum est, quod locus non respicit profundum, nisi profundum corporis interiacentis; sed tamen non respicit illud ita, quod hoc profundum sit de essencia loci, quia hunc locus essed corpus, sed respicit illud tanquam aliquid extra suam essenciam, sicut relativum respicit suum obiectum, ut duplum respicit dimidium, et pater filium, sine quo esse non potest.

Hec igitur tenenda sunt de loco secundum suum esse potissimum, et non universaliter loquendo de loco, quoniam locus sumitur multum equivoce: uno modo et potissimo est locus superficies, vel ultimum continentis habens respectum ad profundum interiacens, et ad terminos mundi; et sic est vere locus secundum omnes conditiones loci, et sic de eo nunc determinatum est.

Quod autem aliqui imponunt Averroys, quod centrum mundi est locus celi, non placet michi, quia nullo modo celum est in centro, sed alico modo locatum est in loco, et ideo, cum partes celi sint in aliquibus respectibus ad centrum, secundum quorum mutationes partes celi locum dicuntur mutare, erit ille respectus ad centrum locus, et non centrum. Partes igitur celi, quia sunt in respectibus diversis ad centrum, habent loca diversa et motum, et similiter si quiesceret; et celum totum habet per se unum respectum ad centrum, quamvis per accidens, scilicet, per habitudines diversas parcium ad centrum, ut sunt in toto, habeat totum celum diversos respectus quia respectus parcium primo et per se mutatur, et per accidens respectus tocius variatur.