Excerpted from Ethics

That a work is good by reason of a good intention

In fact we say that an intention is good, that is, right in itself, but that an action does not bear anything good in itself but proceeds from a good intention. Whence when the same thing is done by the same man at different times, by the diversity of his intention, however, his action is now said to be good, now bad, and so it seems to fluctuate around the good and the bad, just as this proposition 'Socrates is seated' or the idea of it fluctuates around the true and the false, Socrates being at one time seated, at another standing.

Aristotle says that the way in which this change in fluctuating around the true and the false happens here is not that what changes between being true and being false undergoes anything by this change, but that the subject, that is Socrates, himself moves from sitting to standing or vice versa.

Original Latin

Unde bona intentio sit dicenda

Sunt autem qui bonam vel rectam intentionem esse arbitrantur quotiescumque se aliquis bene agere credit, et Deo placere id quod facit, sicut et illi qui martires persequebantur, de quibus Veritas in Evangelio...Qualium ignorantiae Apostolus quidem compatiens ait...hoc est, magnum fervorem habent ac desiderium in his faciendis quae Deo placere credunt.

Quod peccatum non est nisi contra conscientiam

Si quis tamen quaerat utrum illi martirum vel Christi persecutores in eo peccarent quod placere Deo credebant, aut illud sine peccato dimittere possent quod nulla tenus esse dimittendum censebant, profecto secundum hoc quod superius peccatum esse descripsimus, contemptum Dei vel consentire in eo in quo credit consentiendum non esse, non possumus dicere eos in hoc peccasse nec ignorantiam cuiusquam vel ipsam etiam infidelitatem, cum qua nemo salvari potest, peccatum esse.

Qui enim Christum ignorant et ob hoc fidem Christianam respuunt, quia eam Deo contrariam credunt, quem in hoc contemptum Dei habent quod propter Deum faciunt, et ob hoc vene se facere arbitrantur, praesertim cum Apostolus dicat, 'Si cor nostrum non reprehenderit nos fiduciam habemus apud Deum'? Tamquam si diceret, ubi contra conscientiam nostram non praesumimus, frustra nos apud Deum de culpa reos statui formidamus.

Aut si talium ignorantia peccato minime est ascribenda, quomodo ipse Dominus pro crucifigentibus se orat dicens, 'Pater dimitte illis, non enim sciunt quid faciunt', vel Stephanus hoc instructus exemplo pro lapidantibus supplicans ait, 'Domine, ne statuas illis hoc peccatum'? Non enim ignoscendum videtur ubi culpa non praecessit, nec aliud solet dici ignosci nisi poenam condonari quam culpa meruit. Stephanus insuper peccatum patenter appellat quod de ignoratia erat.